കലാലയം എന്നും ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ ഒരു വസന്തകാലം നല്‍കിയ നമ്മുടെ വീട്
അവിടം വിട്ടുപോകുമ്പോള്‍ നമുക്കോരോരുത്തര്‍ക്കും ജീവനുല്ലവയോടും
അല്ലാത്തവയോടും യാത്ര പറയാനുണ്ടാവും
ജീവന്‍ ഉള്ളവയ്ക്ക്....,
അവസാന പ്രസംഗവും തീരാറായി . വാച്ചിലെ സൂചി നില്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നു യാത്ര പറയലുകള്‍ എപ്പോഴും വേദനയാണ് എങ്കിലും അത് ഒഴിവാക്കാനാവില്ല അതുകൊണ്ട് മാത്രം ... ഓരോന്നിനിനോടും എന്റെ ഹൃദയം കൊണ്ട് യാത്ര പറയുന്നു .....
ബെഞ്ച് ,
എന്റെ ഭാരം ചുമന്നു നീ വലഞ്ഞു പോയി എന്നിട്ടും പുതിയ അതിഥികള്‍ക്കായി കാത്തു കിടക്കുന്ന നിന്നോട് യാത്ര ചോദിക്കും മുന്പേ മാപ്പ് ചോദിക്കുന്നു .
ഡസ്ക് ,
നിന്നെ തള്ളി നോവിക്കാത്ത ദിവസങ്ങള്‍ കുറവായിരുന്നു പക്ഷെ താളം പിഴച്ചപ്പോള്‍ എനിക്കും നിനക്കും നീറ്റല്‍.
നോടുബൂക്ക് ,
മറ്റാര്‍ക്കും കാണാന്‍ കഴിയാത്ത വരികളായിരുന്നു ഞാന്‍ നിന്നില്‍ എഴുതിയിരുന്നത് അത് എന്നെ കുറിച്ചായിരുന്നു എന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ മനസിലാക്കിയത് നീയായിരുന്നു .
പേന ,
എന്റെ വിരലുകള്‍കിടയിലിരുന്നു നിനക്ക് ഭുധിമുടു സഹിക്കേണ്ടി വന്നു ഈ വിടവാങ്ങല്‍ നിനക്ക് ആശ്വാസകരമാണ് .
ബോര്‍ഡ് ,
ചങ്ങാതി നീ ഫോര്‍മുലകള്‍ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞപ്പോള്‍ നിന്നെ ഞാന്‍ ഒരുപാട് വെറുത്തു ശൂന്യമായപ്പോള്‍ സ്നേഹിച്ചു .
ചോക്ക് ,
ഞാന്‍ ഉറങ്ങിയും ഉണര്‍ന്നും ഇരുന്ന നേരങ്ങളില്‍ നീ തെഞ്ഞില്ലാതായത് എനിക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു മാപ്പ് .
കൂട്ടുക്കാരുമോന്നിച്ചിരുന്ന ആ തണല്‍ മരങ്ങളോട്
കൂട്ടുക്കാരുടെ കയ്യും പിടിച്ചു നടന്ന ആ നടവഴികളോട്
ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത കുറെ നല്ല ഓര്‍മ്മകളുമായി ഒരു വിടവാങ്ങല്‍
ഒടുവില്‍ അവന്‍ എന്നെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയാത്തവനു ജീവനില്ല അതുകൊണ്ട് അവനോടു യാത്രയുമില്ല
ഇവിടം വിട .................
( എന്റെ സ്വന്തം വജകമല്ല കുറച്ചു ഞാന്‍ ചെര്തുന്നെ ഉള്ളുട്ടോ )
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ